Mijn verhaal
Altijd maar bezig zijn met je gewicht en afvallen.
Afvallen geeft je een goed gevoel. Eindelijk heb je het gevoel dat je ergens goed in bent.
Je eet te weinig of juist teveel.
Enorm bang zijn om aan te komen.
Een vertekend zelfbeeld of lichaamsbeeld hebben.
Geen emoties willen, durven en hoeven voelen.
Bezig zijn met wat anderen van je vinden. En het liefst sociale situaties ontwijken.
Je gevangen voelen door je eigen, dwangmatige gedachten en gevoelens.
Ik weet hoe je je voelt.
Echt waar! Als geen ander.
Ik (her)ken het allemaal heel goed…
___________
Als tiener voelde ik me altijd al anders dan anderen. Ik was verlegen, had rood haar en was wat voller dan andere kinderen op school. Met dit alles werd ik gepest. En daar kon ik met niemand over praten. Op school niet en thuis niet. Thuis kon ik sowieso nergens anders over praten dan over koetjes en kalfjes. Mijn emoties mocht ik niet laten zien. Laat staan erover praten. Dit zorgde ervoor dat ik enorm ging emotie-eten en last kreeg van eetbuien. En dit resulteerde erin dat ik aankwam in gewicht en de pesterijen erger werden. Ik was beland in een vicieuze cirkel en ik kwam er niet meer uit. Althans… toen ik van de MAVO naar het MBO ging, besloot ik te willen afvallen. “Op het MBO wil ik in ieder geval niet meer gepest worden met mijn overgewicht”, bedacht ik. Dit werkte want ik viel af. Hierdoor had ik het gevoel dat ik ergens controle over had.
De lat lag voor mij heel erg hoog in deze periode. Ik was zelf heel perfectionistisch én mijn ouders legden de lat hoog voor mij. Ik moest altijd heel hard werken om voldoendes te behalen op school. Dat harde werken deed ik ook. Alleen bleven de resultaten en hoge cijfers achter op de basisschool en MAVO. Bijna dagelijks kreeg ik wel te horen dat ik beter mijn best had moeten doen. Of als ik zei dat ik een 6 had gehaald voor wiskunde zei mijn vader “Had dat niet hoger gekund?” Daarnaast had ik geen liefdevolle relatie met mijn ouders. Ik had altijd veel strijd en ruzie met ze. Al toen ik klein was, had ik het gevoel dat de manier waarop ik opgevoed werd niet bij mij paste. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik me al snel ben gaan verzetten tegen de waarden en normen van mijn ouders. Ik kan hier nog hele verhalen over schrijven. Dat zal ik hier niet doen…
Ik kon ergens in uitblinken
Bovenstaande omschrijft in ieder geval wel dat ik mentaal en fysiek niet lekker in mijn vel zat. Door de strijd met eten aan te gaan, had ik het gevoel dat ik ergens grip op had en ergens in kon uitblinken. Eindelijk was ik ergens goed in. Wat ik toen alleen nog niet wist, was dat deze strijd nog jarenlang zou duren. De grip die ik leek te hebben op mijn voeding en het getal op de weegschaal bleek de weg naar een eetstoornis te zijn. Anorexia zorgde er uiteindelijk voor dat ik de grip op mijn lichaam en mezelf totaal verloor.
In mijn hoofd was ik 24/7 bezig met afvallen en calorieën tellen. Wat mag ik eten, wanneer en hoeveel. Ik begon mezelf steeds meer te isoleren, bouwde een symbolische muur om me heen en ik takelde steeds verder en verder af. Ik begreep anderen niet meer en anderen begrepen mij niet meer. Na jarenlang streven naar een lichaam dat ik nooit leek te kunnen bereiken, wilde ik mijn “normale” leven weer terug. Alleen… dat lukte niet. Anorexia had mijn leven overgenomen en er leek geen weg terug. Ik was zo geobsedeerd door voeding en was doodsbang om aan te komen en dik te zijn. Ik schaamde me ook. Voor hoe ik eruit zag, voor de rare eetregels die ik mezelf had opgelegd en de manier waarop ik at. Ik was continu bezig met wat anderen wel niet van me zouden vinden. Wat zouden ze denken als ik iets zou eten en zouden ze het zien als ik iets aangekomen was?
Dat weekend veranderde mijn leven
Ineens kwam daar het moment waarbij mijn hele leven op zijn kop werd gezet. In 2000 lag ik in de avond in mijn bed om te gaan slapen. En ineens voelde het alsof mijn bed aan het zweven was en ik zag allemaal zwarte vlekjes voor mij ogen. Ik bedacht me dat ik die dag niks gegeten had, net zoals de dagen daarvoor. Ik riep mijn ouders en ik werd voor de keuze gesteld. Of ze zouden 112 bellen, ik zou worden opgehaald met een ambulance en dan moest ik aan de sondevoeding. Of ik zou de volgende dag professionele hulp zoeken. Ik wist natuurlijk wel dat ik een eetstoornis had maar ik durfde het niet toegeven. Alleen door deze situatie, deze avond, was ik zo intens bang. Bang dat ik geen grip meer kon krijgen op mezelf en dood zou gaan. Het voelde alsof ik geen keus had. Ik wilde dit leven niet meer. En deze strijd kon ik niet alleen aangaan. Dus ik besloot de volgende dag hulp te zoeken.
Van strijd naar overwinning
Uiteindelijk ben ik zo’n 9 maanden opgenomen geweest in een eetstoorniskliniek. Daarna heb ik de nodige nazorg gekregen. Mijn ervaring met een grote eetstoorniskliniek was voor mij niet heel positief. De groepsgerichte therapieën waren vooral gericht op voeding, weegmomenten en gesprekken met de diëtist. De persoonlijke aandacht was ver te zoeken terwijl ik er juist zo’n behoefte aan had om met iemand te praten over hoe ik me nou echt voelde. (Ondanks dat ik dit ook heel moeilijk vond. Om überhaupt iets te voelen en er de juiste woorden aan te geven.) Ook was er niemand van de begeleiding die zelf een eetstoornis had gehad. Dus ook al kon ik met iemand praten, ze zouden me toch niet écht begrijpen.
Het gevoel niet begrepen te worden, vond ik intens moeilijk. De diëtiste, psycholoog, psychiater… niemand begreep écht hoe ik me voelde. Want je kunt het eigenlijk pas echt begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Dit is overigens precies de reden waarom ik er zo graag voor jou wil zijn. Daarover later meer…
Toen ik uit de eetstoorniskliniek kwam, dacht ik dat ik de grote boze wereld wel weer in kon. Alleen… Ik had het zo mis! Het viel me zwaar. Ik zou het 3e jaar van mijn HBO studie weer oppakken, oude studiegenoten waren natuurlijk allemaal al afgestudeerd. Vriendinnen die ik had, waren door de eetstoornis afgehaakt waardoor ik nieuwe vrienden moest zoeken. Ik moest de eetschema’s vanuit de kliniek blijven volgen om op gewicht te blijven want dat was mijn houvast op dat gebied. Mijn ouders waren nog steeds hetzelfde terwijl ik hun steun en begrip nodig had en die kreeg ik niet. Kortom, het gat tussen de opname en het “gewone” leven was gigantisch groot.
Toch ging mijn leven verder. Ik leerde mijn man kennen vlak nadat ik uit de eetstoorniskliniek kwam. Hij heeft ontzettend veel positiviteit en kleur gegeven aan mijn leven. Hij heeft me laten zien dat mijn gevoel klopte dat de normen en waarden die mijn ouders hanteerden niet standaard voor iedereen golden. En dat de normen en waarden die ik altijd belangrijk vond voor hem (en zijn familie) ook belangrijk waren. Dat was echt bizar (mooi)! Nadat wij trouwden, kregen we ook twee prachtige zoons. Zij hebben allebei een mooie bijzonderheid waardoor we altijd veel zorgen om ze hebben (gehad). Ik vind liefdevol met elkaar omgaan, respect voor elkaar hebben en naar elkaar omkijken superbelangrijk. Dat maakt dat we er ook altijd voor elkaar én dus ook voor onze jongens zijn.
Eigenlijk vanaf het moment dat ik uit de kliniek kwam tot 2020 heb ik vooral voor anderen geleefd. Dat heeft me altijd op de been gehouden. Ik werkte als directiesecretaresse in voornamelijk de zorgsector. Dat deed ik omdat ik daar mijn diploma’s voor had behaald en het ging me redelijk makkelijk af. Dat was fijn want daardoor kon ik alle aandacht hebben voor onze mannen. Mijn motto was altijd: “Als zij gelukkig zijn, ben ik dat ook”. Dat hield me op de been. Alleen kwam ik mezelf nog een keer enorm tegen… in 2020 kreeg ik een flinke burn-out.
Herstel heeft tijd nodig
De burn-out heeft ervoor gezorgd dat ik ben gaan terugkijken op mijn leven. Aan de ene kant kwam ik erachter dat ik, na mijn opname in de eetstoorniskliniek, nog zo’n 7 jaar heb geworsteld met het vinden van mijn gezonde relatie met voeding en mezelf. Aan de andere kant kwam ik erachter dat het aanpakken van alle dwangmatige handelingen die pasten bij mijn eetstoornis ook de uitlaatklep van mijn perfectionisme had weggenomen. Dit stak ik in het zorgen voor mijn moeder en onze kinderen. Om van mijn perfectionisme af te komen, had ik kennelijk een burn-out nodig.
Nu kan ik éindelijk naar de signalen van mijn lichaam luisteren. Door de burn-out ben ik gaan inzien hoe het leven eruit ziet als je je angsten wel (in)ziet, aangaat en er doorheen gaat. Dat het gevolg van loslaten, is dat je meer voldoening krijgt van de dingen die je doet. En vooral het doel voor ogen houdt dat JIJ prioriteit nummer 1 bent. Dat kan alleen als je geestelijk, lichamelijk en op gevoelsniveau lekker in je vel zit. Mindset speelt hierin een enorm grote rol. Geloof me, dat leven is zoveel mooier! Een leven waarin je ziet en voelt wie je werkelijk bent. Dit hoeft niet perfect te zijn. Wel zie je jouw mooie kwetsbaarheden en omarm je jezelf. Je leert van jezelf te houden en bovenal voel je dat je weer leeft en gelukkig mag zijn. Ik weet dat jij dit ook wilt en ik help je hier heel graag bij vanuit mijn hart.
Wil je meer lezen over mijn verhaal?
Ik heb een autobiografie geschreven. Deze kan je kopen door op de onderstaande knop te drukken:
In mijn persoonlijke reis heb ik geleerd dat
___________
‘al het goud in mij zit’ (en in jou) en dat de sleutel ligt in het accepteren en helemaal oké zijn met jezelf. Het omarmen van jouw kwetsbare, mooie persoon en lichaam.
ik meer naar mezelf mag luisteren en moet stoppen met vechten tegen mezelf. Net zo goed dat ik mag begrijpen waarom bepaalde gedachten er zijn in plaats van me ertegen te verzetten.
er geen kant-en-klare oplossing op de plank ligt. Het gaat om het vergroten van zelfvertrouwen, leren omgaan met emoties, lichamelijk herstel, aanleren van sociale vaardigheden en positief denken over lichaam en voeding.
je soms twee stappen vooruit zet en weer eentje achteruit moet doen voordat je een blijvende stap vooruit kan zetten.
als ik mijn kwetsbaarheden laat zien, is mijn gevoeligheid niet langer mijn probleem. Het is juist mijn grootste kracht.
Nu denk je misschien dat ik dit allemaal makkelijk kan zeggen. Dat is natuurlijk niet zo. Zoals ik al zei is er geen kant-en-klare oplossing. Ik wou dat ik die voor je had. We kunnen de weg wel samen bewandelen. Ik wil er graag voor je zijn op een manier die ik zelf gemist heb in mijn weg naar herstel. Met een luisterend oor en respect, liefdevol en zonder oordeel en weten hoe je je voelt en door welk proces je gaat.
Ben jij er klaar voor om de regie te pakken en je leven écht te leven?
Ik ben er voor je.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Over Chantal
Contact
chantal@kwetsbaarmooi.nl
Kwetsbaar Mooi
Stilstaan is Vooruitgaan