Van de week zei een cliënt tegen me: “Ik word gek van die stemmen in mijn hoofd”
Ik vroeg haar of ze me hierover meer wilde vertellen. Dat deed ze:
“Aan de ene kant praat de eetstoornis de hele dag tegen me. Ik weet niet meer wat ik moet voelen of wat ik mag denken en geloven. Als mijn ouders me aanspreken op mijn gedrag dan explodeer ik steeds vaker. Dat wil ik helemaal niet. Het gebeurt gewoon. Ik moet allerlei dingen doen van mijn eetstoornis terwijl ik dat helemaal niet wil. En soms misschien ook weer wel… Het voelt alsof het een onderdeel van mij is. Iets dat in mijn lichaam zit en er niet uit kan. Terwijl ik er ook echt last van heb. Aan de andere kant is mijn gezonde stem dus ergens wel aanwezig in mezelf. Dat zit ook in mijn hoofd. En de hele dag zijn deze stemmen met elkaar in gesprek. In gevecht. Ik word er soms helemaal gek van. Ik vraag me ook steeds vaker af: vecht ik nou tegen de eetstoornis of vecht ik nou tegen mezelf?”
Continu die strijd in je hoofd
Geregeld vertellen cliënten mij over deze stemmen. De stem van de eetstoornis in je hoofd en jouw eigen, gezonde stem die continu met elkaar bezig zijn. Hoe kan je de eetstoornisstem nou negeren? Dat is de vraag die ik eigenlijk altijd krijg. Ze zijn er helemaal klaar mee. Ze willen heel graag rust. Rust in hun hoofd. Die constante strijd in het hoofd willen ze stoppen. Niet meer overal over hoeven nadenken. Over eten, zichzelf, mensen om hen heen, school, werk etc. Het is gewoon veel. Ze verlangen allemaal naar rust.
Herkenning
Ik herken dit heel sterk. Toen ik in mijn eetstoornis zat, was het precies zo. De eetstoornisstem is gewoon ontzettend sterk. Als je even denkt dat de rust er is… is hij er weer. Voordat je het weet. Het is nooit stil in het hoofd. De stem probeert je leven kapot te maken.
De eetstoornisstem zorgt voor verlamming van jouw gezonde ik
Ouders en naasten vragen me geregeld hoe dit werkt. Hoe kan de eetstoornis zo sterk zijn dat je zelf het gevoel hebt dat je daar niet tegenin kunt gaan. Dat je alleen nog maar kunt luisteren naar die gemene stem. Dit zal ik je proberen uit te leggen.
De eetstoornis gaf me het gevoel van controle. Terwijl ik eigenlijk helemaal geen controle over mezelf en mijn leven had want dat had de eetstoornis. Toen ik in mijn eetstoornis zat, voelde het wel zo. Alsof de eetstoornis ervoor zorgde dat ik grip op mijn leven had. De eetstoornis gaf mij het gevoel dat ik ergens goed in was. Eindelijk…. Daar verlangde ik naar want tot het moment dat ik de eetstoornis kreeg, had ik het gevoel dat ik er niet toe deed en niks goed (genoeg) kon doen.
Continu dacht ik dat ik zo gek werd van die stemmen in mijn hoofd dat ik er alles aan wilde doen dat het zou stoppen. De strijd die ik elke minuut moest leveren. Ik wilde ervan verlost raken. Alleen was ik als de dood om deze grip los te laten. Als ik de eetstoornis zou loslaten, wist ik niet wat ervoor in de plaats terug zou komen. Deze onzekerheid zorgde er jarenlang voor dat ik bleef hangen in mijn eetstoornis. Sterker nog, dat ik daar steeds meer naar ging luisteren en steeds verder afgleed. De eetstoornis was zo sterk dat ik te bang was om het los te laten. Ik had geen controle meer, ik was echt bezeten…
De weg naar een leven zonder eetstoornis in onbeschrijfelijk moeilijk
Pas toen mijn lijf echt niet meer kon, besefte ik me dat ik tot aan de bodem afgegleden was. Mijn lichaam was op. Op dat punt voelde ik dat ik dit niet langer kon volhouden en ook echt niet meer wilde. Ik wilde een leven zonder eetstoornis. Een leven zonder strijd. De wil om te herstellen werd steeds groter. Vanaf het moment dat deze wil ontstond, maakte ik een weg om hieraan te werken. Deze weg is onbeschrijfelijk moeilijk. Het is bijna niet uit te leggen hoe intens dit is want jouw gezonde deel vecht tegen de eetstoornis terwijl de stemmen in je hoofd gewoon doorgaan. Deze weg gaat dan ook met vallen en opstaan. Elke dag weer doorgaan en kiezen voor leven in plaats van overleven. Met alle kracht in mij vechten tegen de eetstoornisstem en mijn gezonde stem de overhand laten krijgen. De eetstoornis uitdagen en angsten aan gaan. Het is een lange weg en wel de meest waardevolle die ik in mijn hele leven heb afgelegd. De onzekerheid hoe mijn leven eruit zou zien en wie ik zou zijn zonder de eetstoornis, vond ik het meest spannend.
Druk de eetstoornisstem de kop in
Het is me gelukt de strijd tegen de eetstoornis te winnen. Het tegengaan van de stem die over me oordeelde, me uitschold, bekritiseerde, commandeerde, bagatelliseerde, beschuldigde en negeerde. De eetstoornisstem de kop in te drukken.
Ik nodig jou uit de strijd ook aan te gaan. Iedere dag kun je kleine stapjes vooruitzetten en tegen die nare stemmen in gaan. Het is intens moeilijk en tegelijkertijd kan ik je vertellen dat dit wel de énige weg is naar een fijn, rustig en vrij en kwetsbaar mooi leven.
Ruim 20 jaar ben ik van mijn eetproblemen en eetstoornis af. Toch heb ook ik nog geregeld last van tweestrijd met mezelf. Soms heb ik gewoon dagen dat ik mezelf tegenkom, niet lekker in mijn vel zit, keuzes maak waarvan ik achteraf denk “dat was niet handig” of dat dingen me gewoon heel veel energie kosten. Dan kan ik overal aan gaan twijfelen, ontevreden zijn over mezelf, wil ik stoppen met alles waarmee ik bezig ben en wil ik het liefst mijn bed in duiken. Daar wil ik dan pas weer uit komen als ik weer happy ben en alles is opgelost. En natuurlijk weet ik dat dit niet helpend is en welke andere wegen ik kan bewandelen.
Wat ik hiermee wil zeggen: ik lever geen strijd meer tegen emotie-eten, eetbuien, eindeloos piekeren over wel of niet eten. Wel zal er altijd ergens een strijd blijven. Op andere gebieden. Je bent en blijft mens en dat is oké. Eén ding is zeker: de eetstoornis is en blijft verleden tijd.
Ga jij de strijd ook aan?
Deel gerust jouw gedachten, gevoelens, angsten en overwinningen.
Ik ben er voor je. Je hoeft het niet alleen te doen!