Niks is zo eenzaam als je eenzaam voelen tussen de mensen.
Niks is zo eenzaam als eenzaam zijn dichtbij je geliefden.
De mensen die het meest belangrijk voor je zijn.
Eenzaamheid maakt je verdrietig.
Je eenzaam voelen, is iets wat ik jarenlang heb gekend.
Ik voelde me altijd anders dan anderen.
In mijn gezin was ik anders.
Op school was ik anders.
Vriend(inn)en vonden me anders.
Vanaf de basisschool werd ik gepest tot aan het einde van mijn middelbare school.
Ik kon met niemand praten over mijn gevoelens.
Ik mocht ook met niemand afspreken.
Ik voelde me ontzettend alleen.
Dus ja, ik kan erover meepraten: eenzaamheid.
Toen ik eind middelbare school ontdekte dat mensen me wel zagen staan toen ik afviel, wist ik het wel…
Als ik er van buiten goed uit zag, dan hoefde ik ook niet te praten over mijn binnenwereld.
En ik bleef ervan overtuigd dat ik anders was dan anderen.
Door de focus op voeding, gewicht en uiterlijk hoefde ik niet bezig te zijn met mijn gevoelens.
Ook toen ik ging studeren, ging ik hiermee door.
Ik zette mijn pokerface op en leidde een dubbelleven.
Totdat ik lichamelijk niet meer kon.
In het traject van mijn herstel kwam ik erachter dat ik mijn emoties totaal niet meer onder controle had.
Ik was intens ongelukkig en eenzaam.
Wanneer je een eetstoornis hebt, kan je je ontzettend eenzaam voelen.
Op sommige momenten kan je zelfs het gevoel hebben dat niemand je begrijpt.
Je kunt niet anders dan bezig zijn met je eetstoornis, wat heel veel energie van je vraagt.
Zo kun je in een sociaal isolement terecht komt, want je wilt ook niet dat anderen zien hoe je met eten omgaat.
Het kan zelfs zo zijn dat je enorm veel mensen om je heen hebt en je toch het gevoel hebt dat je er alleen voor staat.
Zeker omdat je nergens met je gevoel heen kunt.
Het delen hiervan met anderen lukt niet.
Zo wordt je eenzaamheid vergroot.
Wat kun je doen aan deze eenzaamheid?
Voordat je er iets aan kunt doen, heb je toe te staan dat gevoelens er mogen zijn.
Maar hoe doe je dat?
Hoe kun je dat gevoel er laten zijn?
Je hebt naar binnen te gaan.
Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent wanneer je je eenzaam voelt.
Mag dat verdriet er zijn?
Mag je huilen?
Mag het pijn doen?
Dus dat je je gevoel niet achter je laat of naast je neerlegt.
Ieder mens heeft de neiging om weg te gaan van pijn.
Dat is de natuurlijke werking van het brein.
Fysieke en emotionele pijn werkt hetzelfde.
Wanneer bijvoorbeeld je hand onder kokendheet water komt trek je vingers terug.
Emotionele pijn werkt hetzelfde.
Die wil weg van de pijn.
Dat is logisch en is oké.
Wees je hiervan bewust en van wat je doet.
Wanneer ik stil sta bij mijn gevoelens heb ik de neiging te rationaliseren.
Dan ga ik erover nadenken en zit ik in mijn hoofd.
Wat mij echt kan helpen om mijn gevoelens er te laten zijn, is te bedenken:
Waar voel ik dit in mijn lijf?
Want je lijf voelt als eerste.
Wat als je daar met je aandacht en adem naartoe gaat?
Wat gebeurt er dan?
Wat als het er helemaal mag zijn?
Ik voel dan vaak weerstand.
En ook dat mag ik dan voelen.
Jij verlangt naar verbinding.
Je verlangt ernaar gezien en gehoord te worden.
Door anderen.
Je hebt alleen eerst met jezelf in verbinding te komen en te voelen om oké te zijn met jezelf.
Je hebt te kijken naar waar je jezelf verlaten hebt, wat je niet ziet of wilt horen.
Misschien zijn er stukken afgesloten van jezelf omdat ze te pijnlijk waren.
Of ben je je gaan identificeren met iets of iemand anders.
Zo ben je iets van jezelf kwijtgeraakt.
De weg naar verbinding begint dus door eerst jezelf weer te vinden.
En dat onderzoek is het absoluut waard:
In welk stuk voel jij je niet gezien?
Waar gaat jouw eenzaamheid over?
Wat is je behoefte eronder?
Onder die eenzaamheid.
Je voelt je op een onstabiele ondergrond.
De eetstoornis lijkt je te helpen om je minder eenzaam te voelen.
Totdat je er zo ver in zit en blijkt dat het je toch niet brengt wat je zocht en dan lukt het niet meer om er zelfstandig uit te komen.
Ik geloof erin dat je veel te helen en te zoeken hebt in jezelf.
Wat haal je uit de eetstoornis wat je jezelf nog te geven hebt?
En wat heb je dus nog te helen bij jezelf?
Dat hoef je natuurlijk niet alleen te doen.
Ik kan me voorstellen dat je dat nu voelt.
Je hoeft niet alles alleen uit jezelf te halen.
De uitnodiging voor jou is om toe te staan dat je aan jezelf mag werken en daarbij hulp mag vragen.
Deel bijvoorbeeld alleen eens met een vriend(in), andere naaste of mij wat er bij jou van binnen gebeurt.
Dit proces delen: “dit is wat er met mij gebeurt.”
Of misschien kun je het niet benoemen? Dan deel je dat je iets te onderzoeken hebt bij jezelf.
Het voelt misschien alsof het zo hoort dat iemand anders jouw eenzaamheid zou moeten zien en wacht je daar op.
Weet dat je je een stuk minder eenzaam kunt voelen wanneer je deelt wat er in jou gebeurt.
Wanneer je dat niet doet, kan het gebeuren dat je erg in je hoofd blijft zitten.
Dan is hetgeen in jouw hoofd gebeurt jouw waarheid.
Dat is wat je brein je zegt.
De vraag is of het klopt wat je brein je vertelt.
Wat kun jij doen om jouw situatie te verbeteren?
Mocht je hierover eens van gedachten willen wisselen, stuur me gerust een berichtje.