Jarenlang heb ik gedacht dat er met mij niet zoveel aan de hand was…
Ik lette meer op mijn eten omdat ik onzeker was over mezelf. Misschien lette ik wel wat meer op dan anderen. En ik deed misschien ook wel wat rare dingen met eten. En toch dacht ik dat ik niet echt een probleem had. Verstandelijk wist ik wel dat het allemaal niet klopte wat er in mijn hoofd gebeurde en het gedrag dat ik liet zien. Alleen durfde ik er met niemand over te praten. Ik schaamde me voor mijn gevoelens en wat er in mijn hoofd rond ging. Ik was ook heel bang dat als ik er wel iets over zou zeggen dat anderen me niet zouden begrijpen, me niet serieus zouden nemen of dat ze me zouden gaan uitlachen. Tegenstrijdig, en toch waar, was ik ergens ook bang dat ze me wel serieus zouden nemen en dat ik er dan ook gelijk iets aan zou moeten veranderen… Ik voelde me dan ook heel schuldig, tegenover anderen en tegenover mezelf. Als ik koos voor de strijd met eten voelde ik me schuldig tegenover mezelf. Als ik koos voor mezelf dan voelde ik me weer schuldig tegenover het eetprobleem en later de eetstoornis. Wat ik ook deed, ik voelde me altijd schuldig. De angst, schuld en schaamte was te groot.
Ik snap het dus heel goed als je twijfelt om hulp te zoeken. Want ja, misschien valt het allemaal wel mee… maar misschien ook niet…
Wanneer heb je nou echt hulp nodig?
Het mooie is: je mag ALTIJD om hulp vragen! Als je niet lekker in je vel zit of als je merkt dat problemen je dagelijks leven beïnvloeden… Als je het zelf allemaal even niet meer ziet zitten en niet meer weet hoe je ermee om kunt gaan of als je merkt dat je steeds meer sombere dagen beleeft. Ga alsjeblieft niet wachten totdat je een laag of lager gewicht hebt of dat het slechter met je gaat voordat je hulp vraagt of zoekt. Jij verdient hulp. NU! Het is juist supergoed wanneer je vroegtijdig hulp zoekt om erger te voorkomen. Of alleen al even je verhaal doet waarbij iemand naar je luistert waarmee je écht worstelt. Ook als je twijfelt of het bij jou wel (of niet) erg genoeg is. Echt waar!
Voel je nou bijvoorbeeld dat je geen of niet genoeg steun of hulp krijgt van familie of vrienden dan is dat ook een signaal dat je (andere) hulp mag zoeken. Voel je niet zielig of zwak om hulp te zoeken. Het is juist enorm stoer om hulp te zoeken. Ik vind het hartstikke mooi als je je kwetsbaar durft op te stellen om hulp te vragen of om aan te geven dat je even een luisterend oor nodig hebt. Alleen al het feit dat je actie onderneemt door aan te geven dat je merkt dat het even niet lekker met je gaat, is in mijn ogen een kwetsbaar mooi en krachtig mens die gelukkig wil zijn. Die grip wil hebben op het leven. Je neemt jezelf serieus.
Ik weet in welke situatie je zit…
Ik vertel je dit allemaal niet zomaar. Ik kan het weten want ik heb véél te lang zelf rondgelopen met mijn ziel, mijn eetproblemen en mijn eetstoornis onder mijn arm. Ik had veel eerder hulp willen en moeten zoeken. Als ik dat had gedaan, dan had ik veel minder lang last gehad van mijn eetproblemen, eetstoornis en donkere momenten in mijn leven.
Het is bewezen dat eetproblemen en eetstoornissen snel verlopen. Dus hoe langer je wacht met het zoeken van hulp en hierover te praten, hoe lastiger het wordt en hoe langer het herstel duurt. Ook al zit je nog op een “gezond” gewicht… écht gezond ben je niet meer en dan is er eigenlijk NU hulp nodig.
Herkenbaar? Onderneem actie!
Misschien denk je na het lezen van deze blog wel “Wacht even, ik herken wat (dingen die) Chantal schrijft. Misschien valt het allemaal toch niet zo mee als ik dacht…”. Dat kan. En dat is helemaal oké. Laat het me weten! Neem jezelf alsjeblieft serieus en trek aan de bel. Ik weet wat je doormaakt en ik bied je heel graag een luisterend oor. Als je het écht niet meer weet of niet meer ziet zitten. En ook als je twijfelt of het bij jou wel erg genoeg is. Ik ben er voor je! Echt waar! In welke situatie dan ook. Stuur me een berichtje en ik neem z.s.m. contact met je op.
Liefs Chantal